Γονείς του χθες ή γονείς του σήμερα;

Γονείς του χθες ή γονείς του σήμερα;

Ο τρόπος διαπαιδαγώγησης των παιδιών είναι ένα θέμα που πάντα απασχολεί τους γονείς κι ο καθένας επιλέγει τον τρόπο διαπαιδαγώγησης που πιστεύει πως θα έχει τα καλύτερα αποτελέσματα και που ταιριάζει στον τρόπο σκέψης και στον χαρακτήρα του. Σαφώς η επιλογή του τρόπου διαπαιδαγώγησης έχει να κάνει και με τα βιώματα του καθενός, τον τρόπο διαπαιδαγώγησης που επέλεξαν οι δικοί του γονείς καθώς και με τους εκάστοτε κοινωνικοοικονομικούς παράγοντες που υφίστανται.

Οι περισσότεροι γονείς σήμερα προσπαθούν να προσφέρουν το καλύτερο στα παιδιά τους, όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια, προσπαθούν να είναι κοντά στα παιδιά τους, να σέβονται τα συναισθήματά τους και γενικότερα να κάνουν τα παιδιά τους χαρούμενα. Οι στόχοι αυτοί είναι πραγματικά πολύ όμορφοι και πολύ σημαντικοί, πολλές φορές όμως αν δεν προσέξουμε μας οδηγούν στην υπερβολή.

Πιο συγκεκριμένα βλέπουμε πως πολλοί γονείς σκεπτόμενοι και έχοντας την πρόθεση να προσφέρουν στα παιδιά τους τα καλύτερα, να καλλιεργήσουν κάθε τους δυνατότητα και να είναι χαρούμενα φτάνουν στο σημείο να εκπληρώνουν κάθε τους επιθυμία, να τους παρέχουν πληθώρα παιχνιδιών, να τα γράφουν σε πάρα πολλές δραστηριότητες, να τα κρατούν πάντα απασχολημένα και να δυσκολεύονται να πουν όχι και να θέσουν όρια. Στη συνέχεια λοιπόν όταν στην προσπάθειά τους να θέσουν κάποια όρια έρχονται αντιμέτωποι με όλο και περισσότερα ξεσπάσματα είναι πιθανό να φτάσουν στο αντίθετο άκρο. Σκεπτόμενοι λοιπόν πως θα έπρεπε να είναι πιο αυστηροί, όπως ήταν κάποτε και οι δικοί τους γονείς και με τη γνωστή δικαιολογία “εμείς που τρώγαμε και καμία σφαλιάρα, τι πάθαμε;” καταφεύγουν σε φωνές, τιμωρίες και σκληρές ή και βίαιες μεθόδους.

Το να δώσουμε λοιπόν βάση και να σεβόμαστε τα συναισθήματα των παιδιών μας δε σημαίνει να φροντίζουμε να βιώνουν μόνο τα θετικά συναισθήματα και να είναι συνέχεια χαρούμενα. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν πως η ζωή περιλαμβάνει όλα τα συναισθήματα και τα θετικά αλλά και τα αρνητικά. Είναι φυσιολογικό λοιπόν να νιώθουν και θυμό και στεναχώρια και θα πρέπει να βρουν έναν τρόπο να διαχειριστούν τα συναισθήματα αυτά. Προστατεύοντάς τα από τα αρνητικά συναισθήματα δεν τους δίνουμε την ευκαιρία να βρουν τον τρόπο να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους και δεν τα προετοιμάζουμε για την πραγματικότητα. Θα πρέπει να έχουμε κατά νου πως δεν γίνεται να είμαστε παρόντες κάθε στιγμή για να προστατεύουμε το παιδί μας από το κάθε τι αλλά θα πρέπει το ίδιο το παιδί μας να προστατεύει τον εαυτό του και να διαχειρίζεται τα συναισθήματα του και τις καταστάσεις. Εν συνεχεία προσφέροντας στα παιδιά μας όλα όσα επιθυμούν δεν τα προετοιμάζουμε για την πραγματικότητα, καθώς στη ζωή δεν καταφέρνουμε να έχουμε πάντα αυτό που επιθυμούμε, ούτε οι γύρω μας είναι διατεθειμένοι ή υποχρεωμένοι να μας το παρέχουν. Η ματαίωση λοιπόν που μπορεί να αισθανθεί ένα παιδί που δεν έχει μάθει να ακούει όχι, θα είναι πολύ πιο σκληρή και πολύ πιο δύσκολο να τη διαχειριστεί από ότι αν του είχαμε ήδη μάθει πως κάποιες φορές δεν γίνεται να έχουμε αυτό που θέλουμε. Πέραν τούτου λέγοντας όχι στα παιδιά μας και θέτοντας όρια τους μαθαίνουμε επίσης ότι στη ζωή υπάρχουν κανόνες και συνέπειες. Με αυτό τον τρόπο μαθαίνουν να είναι υπεύθυνα, να σκέφτονται προτού πράξουν και να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους.

Επιπλέον λαμβάνοντας υπόψη πως η πρωταρχική σχέση που χτίζουν τα παιδιά με τους γονείς λειτουργεί ως πυξίδα για τις μετέπειτα διαπροσωπικές σχέσεις, γίνεται αντιληπτό πως μέσα από τη σχέση μας με τα παιδιά μπορούμε να τα βοηθήσουμε να χτίσουν αργότερα υγιείς σχέσεις με τους γύρω τους. Αν λοιπόν στη σχέση μας με το παιδί είμαστε αυτοί που πάντα υποχωρούν, που λειτουργούμε σαν σάκος του μποξ δεχόμενοι φωνές, χτυπήματα και άσχημη συμπεριφορά από τα παιδιά μας ή εντέλει καταλήγουμε κι εμείς να απαντάμε με άσχημη συμπεριφορά, χτυπήματα και φωνές δεν προάγουμε ένα υγιές πρότυπο σχέσης. Αντίθετα θέτοντας όρια και λέγοντας όχι όταν χρειάζεται, μαθαίνουμε στα παιδιά μας πως σε μια σχέση αγάπης υπάρχει σεβασμός, τίθενται όρια και γίνονται αμοιβαίες υποχωρήσεις. Τα όρια λοιπόν που λανθασμένα έχουν συνδεθεί στο μυαλό μας με φωνές, τιμωρίες κτλ είναι πολύ σημαντικά και έχουν πολλές προεκτάσεις.

Βλέπουμε λοιπόν πως πολλοί γονείς αντιμετωπίζουν μία εσωτερική μάχη και παλεύουν με το ερώτημα: γονείς του σήμερα ή γονείς του χθες; Η απάντηση θα έλεγα πως είναι η ισορροπία. Ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε τα άκρα και ας μην αφορίζουμε τις εποχές. Ας κρατήσουμε τα καλά στοιχεία του χθες για να εξελίξουμε όσο το δυνατόν περισσότερο το σήμερα.