Ειλικρίνεια ή μήπως αγένεια;

Ειλικρίνεια ή μήπως αγένεια;

Παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μου και ακούγοντας περιστατικά φίλων μου διαπίστωσα πως πολλοί άνθρωποι σχολιάζουν τον συνομιλητή τους ή λένε τη γνώμη τους για εκείνον με ωμό, σκληρό και αγενή θα έλεγα τρόπο. Δεν ξέρω αν απλά εγώ άρχισα να το παρατηρώ ή αν υπάρχει αύξηση του φαινομένου και γι’ αυτό κι εγώ το παρατήρησα, πάντως το βλέπω να γίνεται σε αρκετά έντονο βαθμό.

Σχόλια δηλαδή του τύπου “πάχυνες”, “γέρασες κι εσύ”, “α τα μαλλιά σου αραίωσαν βλέπω”, “αχ πώς έγινες έτσι;”, “καθόλου δε σου πάει αυτό το παντελόνι ” κτλ πιστεύω πως έχουμε εισπράξει όλοι ή έχουμε ακούσει να τα λένε στους γύρω μας. Αν μάλιστα κάποιος δείξει τη δυσαρέσκειά του για τα σχόλια αυτά είναι πιθανό να ακούσει και μία απάντηση του τύπου “α εγώ έτσι είμαι, ειλικρινής, αν τώρα εσύ δεν αντέχεις να ακούς την αλήθεια..” Και κάπως έτσι βαφτίζεται η αγένεια, ειλικρίνεια.

Δεν φτάνει δηλαδή που άκουσες το αγενές σχόλιο, αισθάνθηκες προσβεβλημένος, θυμωμένος, στεναχωρημένος, στη συνέχεια βρήκες το θάρρος να αντικρούσεις αυτό που άκουσες, να βάλεις τα όρια σου ίσως για να μην ξανακούσεις κάτι ανάλογο κι εκεί που περιμένεις από τον συνομιλητή σου να αναγνωρίσει το λάθος του εκείνος σου λέει ότι το φταίξιμο είναι δικό σου γιατί δεν αντέχεις την αλήθεια. Μένεις λοιπόν να σκέφτεσαι επιπλέον αν πράγματι δεν αντέχεις την αλήθεια.

Νομίζω πως υπάρχει μια παρανόηση εδώ, έχουμε μπερδέψει κάποια πράγματα εξού και παρατηρούμε αυτό το φαινόμενο. Είναι αλήθεια πως πολλές φορές εθελοτυφλούμε, δεν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα διότι δεν είμαστε έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε, διότι ξέρουμε ότι θα πληγωθούμε και θέλουμε έτσι να προστατεύσουμε τον εαυτό μας. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό ούτε λάθος, είναι απλά ένας τρόπος άμυνας. Ο καθένας λειτουργεί με τον τρόπο του και στο χρόνο που μπορεί. Κάποια στιγμή λοιπόν που θα είμαστε πιο έτοιμοι θα δούμε την πραγματικότητα ή θα αναγκαστούμε εκ των πραγμάτων να τη δούμε. Είναι επίσης αλήθεια βέβαια πως κάποιες φορές εθελοτυφλούμε για περισσότερο καιρό από ότι ίσως θα έπρεπε με αποτέλεσμα μάλλον να κάνουμε περισσότερο κακό στον εαυτό μας παρά καλό. Σε μία τέτοια λοιπόν περίπτωση μπορεί κάποιος άνθρωπος με τον οποίο έχουμε στενή σχέση να χρειαστεί να μας ταρακουνήσει παρουσιάζοντάς μας την αλήθεια με έναν πιο σκληρό και ωμό τρόπο, πάντα με πρόθεση να μας βοηθήσει. Αυτή είναι όμως μια ιδιαίτερη περίπτωση που και πάλι πρέπει να γίνεται με πολύ προσοχή, με σεβασμό, με αγάπη και από κάποιον που μας ξέρει πολύ καλά.

Η περίπτωση λοιπόν που συναντάμε έναν γνωστό που έχουμε καιρό να δούμε και αρχίζουμε τα προαναφερθέντα σχόλια “πάχυνες” κτλ δεν ανήκουν στην κατηγορία της ειλικρίνειας που έχει σκοπό να αφυπνίσει τον αποδέκτη. Είναι καθαρή αγένεια. Και αλήθεια ποιο σκοπό έχει; Ίσως για παράδειγμα το πρόσωπο που κάνει το σχόλιο να έχει τις δικές του ανασφάλειες και τονίζοντας τα αρνητικά στοιχεία κάποιου να αισθάνεται καλύτερα, δικαιολογώντας μάλιστα την πράξη του αυτή με το επιχείρημα της ειλικρίνειας είναι πιθανό να μην αντιλαμβάνεται ούτε ο ίδιος το λόγο που το κάνει.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα ακούσετε ένα τέτοιο σχόλιο έχετε στο νου σας όλα αυτά και μην πέσετε στην παγίδα να πιστέψετε πως εσείς ευθύνεστε που νιώθετε προσβεβλημένοι, θυμωμένοι ή στεναχωρημένοι επειδή δεν αντέχετε να ακούτε την αλήθεια. Ίσως την αφύπνιση τη χρειάζεται ο συνομιλητής σας.