Ο Carl Rogers στην προσωποκεντρική θεωρία διαχώρισε τον εαυτό σε δύο κατηγορίες: στον πραγματικό και στον ιδανικό εαυτό, σε αυτό δηλαδή που είμαστε και σε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε. Υποστήριξε ακόμη πως για να φτάσουμε στην αυτοπραγμάτωση, που είναι και ο υπέρτατος στόχος μας, θα πρέπει να υπάρχει μια συνοχή μεταξύ του πραγματικού και ιδανικού εαυτού, θα πρέπει δηλαδή η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας να παρουσιάζει αρκετή ομοιότητα με την πραγματική εμπειρία. Όλοι βιώνουμε σε ένα βαθμό μια ασυμβατότητα μεταξύ του ιδανικού και του πραγματικού εαυτού μας,το πρόβλημα όμως είναι όταν η ασυμβατότητα αυτή είναι πολύ μεγάλη.
Εσείς είστε ο εαυτός σας; Σίγουρα δεν είναι πάντα εύκολο να είμαστε ο εαυτός μας. Το να είμαστε ο εαυτός μας προϋποθέτει πως είμαστε ειλικρινείς, πως δεν φοβόμαστε να φανερώσουμε τον τρόπο που νιώθουμε, τον τρόπο που σκεφτόμαστε και πράττουμε με κόστος πολλές φορές να κριθούμε από τους άλλους, να μην αρέσουμε σε κάποιους ή και να χάσουμε ορισμένους ανθρώπους από τη ζωή μας. Πολλές φορές λοιπόν είναι πιθανό να κρύβουμε πτυχές του εαυτού μας, να λέμε ψέματα, να παριστάνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε, να μην μπορούμε να πούμε όχι και να κάνουμε πράγματα που δεν θέλουμε προκειμένου να είμαστε αρεστοί και αποδεκτοί από τους άλλους ή να μην χαλάσουμε τη σχέση που έχουμε με τους άλλους.
Μια ακόμα δυσκολία που υπάρχει στο να είμαστε ο εαυτός μας είναι όλες αυτές οι κοινωνικές επιταγές και τα “πρέπει” με τα οποία έχουμε μεγαλώσει και τα έχουμε μάλιστα εσωτερικεύσει που πολλές φορές τα ακολουθούμε, τα πιστεύουμε, τα υιοθετούμε και έρχεται κάποια στιγμή που συνειδητοποιούμε πως δεν μας ταιριάζουν και στην πραγματικότητα εμείς θα θέλαμε να κάνουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Για παράδειγμα έχοντας μεγαλώσει κάποιος με την ιδέα ότι το κλάμα είναι σημάδι ευαισθησίας μπορεί να περάσει πολλά χρόνια πιστεύοντας για τον εαυτό του πως είναι ευαίσθητος αλλά να ανακαλύψει στην πορεία πως δεν είναι και τόσο ευαίσθητος και πως το κλάμα μπορεί να είναι απλά ένας τρόπος αποσυμπίεσης. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο γάμος για παράδειγμα. Μεγαλώνουμε σε μία κοινωνία που επιτάσσει κάποια στιγμή να παντρευτούμε και να κάνουμε οικογένεια. Πολλοί λοιπόν φτάνουν ακόμη και να παντρευτούν και τότε καταλαβαίνουν πως αυτή η συνθήκη δεν τους ταιριάζει.
Είναι φανερό επομένως πως το να είμαστε ο εαυτός μας δεν είναι καθόλου εύκολο. Θα πρέπει όμως να έχουμε στο νου μας πως η επιθυμία μας να είμαστε αρεστοί στους άλλους, οι ανασφάλειες, η δυσκολία μας να λέμε όχι, οι κοινωνικές επιταγές που έχουμε εσωτερικεύσει και όλα όσα αναφέρθηκαν είναι και αυτά κομμάτια του εαυτού μας. Πρώτα λοιπόν πρέπει να αποδεχθούμε το εαυτό μας, ακόμα και τα στοιχεία που δεν μας αρέσουν, να σταματήσουμε να ξοδεύουμε την ενέργειά μας κατηγορώντας τον εαυτό μας και νιώθοντας απογοήτευση επειδή δεν είμαστε όπως θα “έπρεπε” ή όπως θα θέλαμε να είμαστε. Αφού λοιπόν σταματήσουμε να πολεμάμε τον ίδιο μας τον εαυτό, τον αποδεχθούμε και τον κατανοήσουμε τότε μόνο θα καταφέρουμε να κάνουμε το επόμενο βήμα, θα καταφέρουμε δηλαδή να βελτιωθούμε, να εξελιχθούμε και να φτάσουμε κι εμείς στην αυτοπραγμάτωση.
Αφήστε μια απάντηση