Ένας από τους στόχους μου ως προς την προσωπική μου ανάπτυξη είναι να μην αφήνω να με επηρεάζουν αρνητικά συμπεριφορές και λόγια τρίτων που στην πραγματικότητα δεν με αφορούν. Να γίνω δηλαδή πιο ζεν όπως λέω για να γελάσουμε με τους δικούς μου ανθρώπους. Εσείς έχετε ανάλογους στόχους;
Σαφώς δεν είναι εύκολο. Η πρώτη αυθόρμητη αντίδραση όταν κάποιος κάνει ή λέει κάτι απέναντί μας, το οποίο μπορεί να είναι προσβλητικό ή είναι από τα πράγματα που μας ενοχλούν, είναι να εκνευριστούμε, να θυμώσουμε ή και να στεναχωρηθούμε. Τις περισσότερες όμως φορές αν το δούμε λίγο πιο αποστασιοποιημένα δεν χρειάζεται να το πάρουμε προσωπικά γιατί δεν είναι προσωπικό το ζήτημα.
Για παράδειγμα εμένα προσωπικά με ενοχλεί πολύ το ψέμα. Στη δουλειά μου πολλές φορές καλούμαι να συζητήσω με γονείς για κάποιες δυσκολίες που μπορεί να έχουν στο σχολείο τα παιδιά τους. Οι γονείς όμως αρκετές φορές έχω αντιληφθεί πως λένε ψέματα ως προς αυτές τις δυσκολίες, γεγονός που μου δημιουργούσε εκνευρισμό. Αν όμως το δούμε αποστασιοποιημένα τα ψέματα αυτά δεν αφορούσαν καθόλου εμένα. Το πήρα προσωπικά και αισθάνθηκα πως υποτιμούν τη νοημοσύνη μου με αποτέλεσμα να θυμώσω αλλά στην πραγματικότητα οι γονείς αυτοί θα έλεγαν τα ίδια ψέματα όποιον κι αν είχαν απέναντι τους, γιατί δυσκολεύονται οι ίδιοι να παραδεχθούν αυτές τις δυσκολίες, να αναλάβουν τυχόν ευθύνες που έχουν για τις δυσκολίες αυτές και γιατί αισθάνονται οι ίδιοι καλύτερα όταν παρουσιάζουν μια διαφορετική εικόνα ή πιο απλά όταν κοροϊδεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Ένα άλλο παράδειγμα που είναι ίσως πιο απλό και πιο σύνηθες είναι όταν κατά την οδήγηση συμβαίνει κάτι και βλέπουμε στον καθρέφτη πως κάποιος μας βρίζει και φωνάζει, κατευθείαν θυμώνουμε είναι πιθανό να αρχίσουμε να φωνάζουμε κι εμείς κτλ. Ο άνθρωπος αυτός που φωνάζει και βρίζει δεν μας γνωρίζει, είναι πιθανό να μην έχει δει καν το πρόσωπό μας. Θα είχε την ίδια αντίδραση όποιον κι αν είχε απέναντί του και οι λόγοι αυτοί της συμπεριφοράς δεν έχουν να κάνουν με εμάς αλλά με τον ίδιο κυρίως. Ίσως ας πούμε ήταν απλά μια αφορμή για να ξεσπάσει τα νεύρα του που πηγάζουν από άλλα προβλήματα, ή αν μάλιστα το λάθος το έχει κάνει ο ίδιος ίσως αισθάνεται καλύτερα να κατηγορήσει εμάς και όχι τον εαυτό του ή ίσως το ξέσπασμά του προέρχεται από δικές του ανασφάλειες και φόβους.
Επομένως παίρνοντας απόσταση, λαμβάνοντας υπόψη μας την αγαπημένη πια έκφραση, το μότο “μην το παίρνεις προσωπικά”, αναλύοντας το περιστατικό και το πόσο μας αφορά κάτι στην πραγματικότητα μπορούμε να μην επιτρέψουμε να μας επηρεάζουν τόσο πολύ συναισθηματικά τέτοια γεγονότα. Προσοχή όμως, με αυτό δεν εννοούμε να επιτρέπουμε να μας λένε και να μας συμπεριφέρονται άσχημα. Σαφώς και πρέπει να βάζουμε τα όρια μας, όπως έχουμε ήδη αναφέρει στο άρθρο με τίτλο “Να βάζει όρια κανείς ή να μη βάζει;”. Απλώς δε χρειάζεται να αναλωνόμαστε, να επηρεαζόμαστε και να αφιερώνουμε χρόνο και ενέργεια περισσότερη από ότι αξίζουν τέτοιου είδους περιστατικά.
Αφήστε μια απάντηση