Τα “Πρέπει” και τα “Θέλω”

Τα “Πρέπει” και τα “Θέλω”

Η αέναη μάχη ανάμεσα στα “θέλω” και στα “πρέπει” ξεκινά θα λέγαμε από τη βρεφική ηλικία. Τα βρέφη θέλουν να φάνε, να κοιμηθούν, να τα πάρει κάποιος αγκαλιά κτλ χωρίς να ενδιαφέρονται τι ώρα είναι, τι κάνουν ή τι θέλουν οι υπόλοιποι γύρω τους, δεν συμβιβάζονται και δεν περιμένουν. Οι γονείς λοιπόν καλούνται να μάθουν στα παιδιά τους πως δεν μπορεί να γίνεται πάντα αυτό που θέλουν, πως υπάρχουν κανόνες, συνέπειες, πως κάποιες φορές πρέπει να κάνουν υπομονή και ούτω καθεξής. Πώς όμως από το ένα άκρο πολλές φορές φτάνουμε στο άλλο και μεγαλώνοντας καταπιέζουμε τις επιθυμίες μας;

Ένας από τους λόγους λοιπόν που καταπιέζουμε τα “θέλω” μας κατά τη γνώμη μου έχει να κάνει με το γεγονός ότι μεγαλώνοντας ασυνείδητα εσωτερικεύσαμε και πιστέψαμε πως αν δεν ακολουθούμε τους κανόνες και τα “πρέπει” δεν θα μας αποδέχονται και δεν θα μας αγαπούν οι γύρω μας. Και μάλιστα πέρα από τους κοντινούς μας ανθρώπους, δηλαδή τους γονείς μας τους φίλους κτλ γενικεύσαμε αυτή την πεποίθηση στο πλαίσιο ολόκληρης της κοινωνίας. Σκεφτόμαστε δηλαδή πως δεν θα μας αποδέχεται η κοινωνία στην οποία ζούμε και λειτουργούμε βασιζόμενοι στο “τι θα πει η γειτονιά”, “τι θα πει ο κόσμος” κτλ.

Ζώντας μάλιστα και σε μια μικρή κοινωνία, όπου όλα μαθαίνονται θα έλεγα πως η κοινωνία επιβεβαιώνει αυτή μας την πεποίθηση. Ο κόσμος πράγματι λέει, κρίνει, βγάζει συμπεράσματα χωρίς να γνωρίζει και δεν αποδέχεται οτιδήποτε θεωρεί διαφορετικό. Θα έπρεπε όμως αυτό να μας σταματά και να μας καταπιέζει;

Στην πραγματικότητα αν το σκεφτούμε λίγο βαθύτερα δεν μπορούμε να ελέγξουμε τι θα πει ή τι θα σκεφτεί κάποιος για εμάς. Μόνο τις δικές μας λέξεις και σκέψεις ελέγχουμε. Γι’ αυτό ακόμη κι όταν θεωρητικά έχουμε ακολουθήσει όλα τα “πρέπει” και τους κανόνες πολλές φορές παρατηρούμε πως και πάλι βρέθηκε μια αφορμή για να σχολιαστούμε.

Εκτός όμως από το γεγονός ότι δεν έχουμε κανέναν έλεγχο στις σκέψεις και τα λόγια των άλλων, μας αφορά πραγματικά αυτό που σκέφτεται ή λέει κάποιος για εμάς χωρίς καν να μας γνωρίζει; Μήπως πίσω από τις σκέψεις και τα λόγια του κρύβεται κάτι δικό του; Είτε αυτό είναι κάποιο δικό του βίωμα, κάποιο συναίσθημα ή κάποιο ανάλογο στοιχείο του χαρακτήρα του, είτε είναι η προσπάθειά του να μην ασχοληθεί με τα δικά του προβλήματα και να αισθανθεί καλύτερα με τις δικές του επιλογές και τη ζωή του;

Πού οδηγεί άραγε όλη αυτή η καταπίεση; Μήπως αυτή ευθύνεται που εκεί στη μέση ηλικία, συνήθως ,βλέπουμε ανθρώπους να κάνουν την επανάστασή τους, διαλύοντας τους γάμους τους, αλλάζοντας τρόπο ζωής, αρχίζοντας νέα χόμπι, δημιουργώντας νέες σχέσεις κτλ; Είναι δύσκολο κάνοντας την ανασκόπηση της ζωή σου να μετανιώνεις για πράγματα που δεν έκανες, να νιώθεις ότι δεν έζησες ελεύθερα, ότι δεν έκανες όλα όσα ήθελες και έχοντας στο νου ότι ο χρόνος περνά και το τέλος έρχεται όλο και πιο κοντά μπορεί να οδηγηθείς στην επανάσταση και ίσως και σε υπερβολές και ακρότητες στα πλαίσια αυτής της επανάστασης.

Καλύτερα λοιπόν να ακούμε τις επιθυμίες μας και εφόσον δεν βλάπτουν τον εαυτό μας και τους γύρω μας να τις ακολουθούμε γιατί η ζωή είναι μία και η ελευθερία γλυκιά!