Χριστούγεννα, η πιο χαρούμενη περίοδος του χρόνου. Ή μήπως όχι;

Χριστούγεννα, η πιο χαρούμενη περίοδος του χρόνου. Ή μήπως όχι;

9 Δεκεμβρίου σήμερα και νομίζω πως βρισκόμαστε πλέον οι περισσότεροι σε χριστουγεννιάτικους ρυθμούς. Τα δέντρα έχουν στολιστεί,τα λαμπάκια έχουν ανάψει, τα γλυκά έχουν αρχίσει να ετοιμάζονται, οι καμπανούλες, τα κάλαντα και η Mariah Carey ακούγονται ήδη και έχουμε αρχίσει να σκεφτόμαστε τις υποχρεώσεις και τα δώρα που πρέπει να αγοράσουμε.

Χριστούγεννα λοιπόν, η πιο όμορφη και χαρούμενη εποχή του χρόνου. Ή μήπως όχι; Για κάποιους τα Χριστούγεννα είναι πράγματι μια αγαπημένη περίοδος του χρόνου κατά την οποία η ατμόσφαιρα γίνεται περισσότερο εορταστική, χαρούμενη, νοσταλγική με μία αίσθηση αγάπης, ευγνωμοσύνης και προσφοράς. Για κάποιους άλλους όμως τα Χριστούγεννα είναι μια περίοδος θλίψης, μελαγχολίας, άγχους, κούρασης και καταπίεσης.

Τι μπορεί να προκαλεί αυτά τα αρνητικά συναισθήματα όμως;

Αρχικά λοιπόν θα έλεγα πως επειδή τα Χριστούγεννα θεωρούνται μια αμιγώς οικογενειακή γιορτή, η απώλεια κάποιου προσώπου γίνεται πιο έντονη και πιο ορατή. Στην καθημερινή μας ζωή με τις υποχρεώσεις και το τρέξιμο να τα προλάβουμε όλα είναι πιο εύκολο να μην σκεφτούμε την απώλεια. Το οικογενειακό όμως τραπέζι και η άδεια θέση σε αυτό μας αναγκάζει να σκεφτούμε και να συνειδητοποιήσουμε την έλλειψη του ανθρώπου μας και να αισθανθούμε τον πόνο και το πένθος μας. Πέρα όμως από την απώλεια και το θάνατο κάποιοι αισθάνονται έντονη μοναξιά την περίοδο των εορτών είτε γιατί είναι μακριά από την οικογένειά τους και δεν μπορούν να περάσουν μαζί τους αυτές τις ημέρες, είτε γιατί μπορεί να υπάρχουν προστριβές και καυγάδες στα πλαίσια της οικογένειας, είτε γιατί συνειδητοποιούν πως δεν έχουν δημιουργήσει τη δική τους οικογένεια, δεν έχουν βρει ακόμη κάποιο σύντροφο κτλ.

Γενικότερα η χριστουγεννιάτικη περίοδος σε συνδυασμό με την πρωτοχρονιά θα λέγαμε πως μας κάνει να σκεφτόμαστε τους στόχους που έχουμε ή δεν έχουμε πετύχει. Υπάρχει ένα βάρος και μία πίεση καθώς “πρέπει” να είμαστε χαρούμενοι, “πρέπει” να έχουμε βρει σύντροφο και να μην είμαστε μόνοι και γενικότερα “πρέπει” να παρουσιάσουμε μια εικόνα χαράς κι επιτυχίας την οποία πρέπει να προβάλλουμε στο οικογενειακό τραπέζι αλλά και στα social media.

Τα οικογενειακά τραπέζια είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο που δυσκολεύει και αγχώνει πολλούς την περίοδο των γιορτών καθώς στα πλαίσια των τραπεζιών αυτών πολλές φορές καλούμαστε να υποστούμε αδιάκριτες ερωτήσεις στα όρια της αγένειας από συγγενικά πρόσωπα, όπως τη θεία που σε ρωτάει “εσύ πότε θα βρεις ένα καλό παιδί;”, “πότε θα παντρευτείς;” και “πότε θα κάνεις κανένα παιδάκι; κοντεύεις τα σαράντα..” Ή εκτυλίσσεται ένας άτυπος διαγωνισμός κατά τον οποίο η ξαδέρφη στο εξωτερικό έχει βρει μια καλή και καλοπληρωμένη δουλειά και παντρεύεται το καλοκαίρι και οι γονείς σου σε κοιτάνε σαν να σου λένε “είδες η Κατινούλα; εσύ πότε;”. Αλλά και γενικότερα καλούμαστε πολλές φορές στα οικογενειακά αυτά τραπέζια να συναναστραφούμε με ανθρώπους με τους οποίους δεν ταιριάζουμε, να ακούσουμε αστεία που για εμάς δεν είναι καθόλου αστεία, να μην έχουμε κοινά θέματα συζήτησης αλλά να “πρέπει” να βρούμε ένα θέμα και όχι πολιτικό ή θρησκευτικό κτλ για να μην καταλήξουμε σε καυγά με τον θερμόαιμο θείο. Επιπλέον η παράδοση των οικογενειακών τραπεζιών μας αναγκάζει να βρεθούμε ανάμεσα σε τόσο κόσμο ενώ θα θέλαμε να μείνουμε στο σπίτι μόνοι μας να ξεκουραστούμε.

Ένας άλλος λόγος που προκαλεί άγχος κατά τις γιορτές είναι τα δώρα. Ειδικά σήμερα με την αύξηση των τιμών, την ακρίβεια, τους χαμηλούς μισθούς, τους λογαριασμούς και την ανεργία τα δώρα που καλούμαστε να αγοράσουμε είναι πηγή μεγάλου άγχους.

Τι μπορούμε όμως να κάνουμε προκειμένου να αισθανθούμε καλύτερα;

Αρχικά τα αρνητικά ή τα ανάμεικτα συναισθήματα κατά την περίοδο των γιορτών είναι φυσιολογικά και ως φυσιολογικά θα πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε. Δεν χρειάζεται να τα κρύψουμε ή να τα αποφύγουμε. Αντίθετα είναι καλύτερο να τα αποδεχτούμε και να τα εκφράσουμε. Κοινώς κλάψτε και ξεσπάστε ελεύθερα. Μόνο έτσι θα αισθανθούμε καλύτερα και θα λυτρωθούμε. Οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω μας σίγουρα θα ήθελαν να μας στηρίξουν οπότε καλό είναι να δεχτούμε την βοήθεια τους κι επειδή είμαστε όλοι διαφορετικοί και αντιδρούμε διαφορετικά καλό είναι να μιλήσουμε ανοιχτά και να πούμε τι έχουμε ανάγκη είτε αυτό είναι μια πρακτική βοήθεια, είτε μια συζήτηση, είτε μια αγκαλιά. Βοήθεια βέβαια μπορούμε να ζητήσουμε και από κάποιον ειδικό αν έχουμε έντονα συμπτώματα θλίψης/ κατάθλιψης και νιώθουμε πως δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε.

Όσο κι αν φαίνεται δύσκολο εμείς ελέγχουμε τις σκέψεις μας και πιστεύω πως θα βοηθούσε να επικεντρωθούμε σε αυτά που έχουμε καταφέρει, να μην δίνουμε τόση βαρύτητα στα υλικά αγαθά και στην εικόνα που “πρέπει” να παρουσιάσουμε ή στην εικόνα που παρουσιάζουν οι άλλοι. Ας βγάλουμε αυτά τα “πρέπει”, άλλωστε ποιος τα όρισε; Ποιος λέει ότι πρέπει τα Χριστούγεννα να είμαστε σε σχέση; Κι αν εγώ δεν θέλω; Κι αν δεν θέλω να κάνω οικογένεια και παιδιά; Αλλά ακόμα κι αν θέλω και ακόμη δεν έχει βρεθεί ο σωστός άνθρωπος γιατί πρέπει να δέχομαι τις προαναφερθείσες ερωτήσεις, τις ματιές και τα σχόλια; Εδώ λοιπόν είναι που πρέπει να βάλουμε τα όρια μας και να κάνουμε ξεκάθαρο πως αυτά τα θέματα είναι προσωπικά και δε χωρούν συζήτηση και σχόλια. Όρια μπορούμε να βάλουμε επίσης και στις υποχρεώσεις μας. Αν δηλαδή έχουμε ανάγκη να μείνουμε μόνοι ή με πολύ κοντινούς μας ανθρώπους μπορούμε να μην πάμε σε κάποιο οικογενειακό τραπέζι.

Ας ακούσουμε λοιπόν τις ανάγκες μας και ας χρησιμοποιήσουμε τον χρόνο των εορτών για να φροντίσουμε αυτές τις ανάγκες, για να φροντίσουμε τον εαυτό μας, για να ξεκουραστούμε, να εκφραστούμε, να ανασυγκροτηθούμε. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως τα δικά μας Χριστούγεννα δεν θα έχουν αυτή την “τέλεια” εικόνα που βλέπουμε στην τηλεόραση και το instagram κάποιων, αλλά θα είναι τα Χριστούγεννα που εμείς θέλουμε και έχουμε ανάγκη.